Dania, 5048 badanych przez 18 lat
www.sciencedirect.com/science/article/pi...714071745?via%3Dihub
(tlumaczenie google)
Wyniki
W porównaniu z siedzącymi trybami nonjoggera, 1 do 2,4 godziny joggingu tygodniowo wiązało się z najniższą śmiertelnością (wieloczynnikowy współczynnik ryzyka
: 0,29; 95% przedział ufności [CI]: 0,11 do 0,80). Optymalna częstotliwość impulsowania wynosiła 2 do 3 razy w tygodniu (HR: 0,32; 95% CI: 0,15 do 0,69) lub ≤1 raz w tygodniu (HR: 0,29; 95% CI: 0,12 do 0,72). Optymalne tempo było wolne (HR: 0,51; 95% CI: 0,24 do 1,10) lub średnie (HR: 0,38; 95% CI: 0,22 do 0,66).
Biegaczy podzielono na biegaczy lekkich, umiarkowanych i forsownych.
Najniższe HR dla śmiertelności stwierdzono u lekkich biegaczy (HR: 0,22; 95% CI: 0,10 do 0,47), następnie u umiarkowanych biegaczy (HR: 0,66; 95% CI: 0,32 do 1,38) i uciążliwych biegaczy (HR: 1,97; 95 % CI: 0,48 do 8,14).
Wnioski
Odkrycia sugerują związek w kształcie litery U między śmiertelnością z jakiejkolwiek przyczyny a dawką joggingu skalibrowaną według tempa, ilości i częstotliwości joggingu.
Lekcy i umiarkowani biegacze mają niższą śmiertelność niż siedzący tryb życia, podczas gdy u wytężonych biegaczy wskaźnik umieralności nie różni się statystycznie od wskaźnika osiadłego trybu życia.
...
pierwsze takie przełomowe badanie Paffenbarger i in. (22) ustalili, że liczba zgonów stale spadała, gdy energia wydatkowana na aktywność fizyczną wzrosła z <500 kcal na tydzień do 3500 kcal na tydzień, po czym ponownie wzrosła śmiertelność. Tygodniowy wydatek energetyczny w wysokości 3500 kcal jest w przybliżeniu równy wydatkowi wymaganemu na bieg 35 mil, co mieści się w zakresie górnych limitów przyrostowych korzyści zdrowotnych wynikających z forsownego wysiłku fizycznego określonych w kilku ostatnich dużych raportach epidemiologicznych 34, 35, 36, 37. Te badania wykazały, że tygodniowa skumulowana dawka około 30 mil biegu lub 46 mil marszu jest w przybliżeniu bezpieczną górną granicą dla optymalizacji długoterminowego zdrowia CV i oczekiwanej długości życia 34, 35, 36, 37.
...
Długotrwałe, forsowne ćwiczenia wytrzymałościowe mogą wywoływać patologiczne przemodelowanie strukturalne serca i dużych tętnic. Pojawiające się dane sugerują, że długotrwałe treningi i zawody w ekstremalnych zawodach wytrzymałościowych, takich jak maratony, ultra-maratony, triathlony dystansowe Ironman i bardzo długie wyścigi rowerowe mogą powodować przejściowe ostre przeciążenie przedsionków i prawej komory, z przejściowym zmniejszeniem frakcja wyrzutowa prawej komory i podwyższenie poziomów biomarkerów serca (40). Miesiące lub lata powtarzających się urazów u niektórych osób mogą prowadzić do niejednolitego zwłóknienia mięśnia sercowego, szczególnie w przedsionkach, przegrodzie międzykomorowej i prawej komorze, tworząc podłoże dla arytmii przedsionkowych i komorowych (41). Ponadto długotrwałe nadmierne ćwiczenia mogą wiązać się z zwapnieniem tętnicy wieńcowej, dysfunkcją rozkurczową i usztywnieniem ściany dużej tętnicy (42). Według naszej wiedzy nie przeprowadzono badań nad długowiecznością uczestników maratonu, półmaratonu lub triathlonu, ale takie badania byłyby z pewnością pouczające.
