Z drugiej strony są ludzie, którzy nie chcą uprawiać sportów masowych, ale właśnie szukają czegoś elitarnego. Kilkanaście lat temu "faceci w rajtuzach" robili duże wrażenie na ulicach, a teraz bieganie jest tak modne, że maratończycy przerzucają się na triathlon, żeby znowu stać się elitą

Bieganie na nartach też już nie jest dziwactwem, łyżworolki w wykonaniu dorosłych również (kiedyś zarezerwowane dla młodzieży). Rowerami jeżdżą już całe rodziny.
Nartorolki to wciąż nisza i nawet w dużych miastach robią wrażenie, ludzie się oglądają, pytają. I część ludzi zacznie jeździć, bo będzie chciała robić coś nietypowego, popisać się przed znajomymi itp.

Do tego trzeba dodać tych, dla których to trening pod biegówki, które są głównym sportem (np. ja) i wciąż jest to niewielka grupa.

Nie wierzę, że w Polsce nartorolki, czy nawet rolki terenowe staną się tak popularne jak rowery, także ze względu na infrastrukturę (słabą) oraz kulturę kierowców na drogach publicznych (też słabą). A dopóki to będzie nisza, dopóty ceny będą wysokie, a sklepy tylko internetowe.

Powiedzmy to uczciwie. Polaków trzeba mooocno namawiać na ruch. Nie lubimy się "bez sensu" męczyć;) W statystykach na najaktywniejsze społeczeństwa Europy, jeszcze nie tak dawno byliśmy na samym dole. Między nami a Skandynawią wciąż jeszcze jest przepaść. Dlatego fenomenem jest to, co wydarzyło się z bieganiem. Nagle, w ciągu kilku lat stworzono nową modę. A dokładnie stworzyły ją media. Pierwsza była TV, potem radio i prasa. Celebryci byli na samym końcu. Ciekawe kto dał impuls tym wszystkim mediom? Kto ich zainspirował? Może producenci butów? To w końcu oni mieli w tym największy interes. Jeśli koncerny wydają miliony na sponsoring, czyli tzw. ambasadorów marki, to niewykluczone że wydały też trochę na szum medialny wokół biegania.

Wszędzie słyszę, że dzięki Justynie zaczęliśmy też biegać na nartach. Trochę się z tym nie zgadzam. Pamiętam czasy gdy Justyna odnosiła swoje pierwsze sukcesy i niewiele z tego wynikało. To późniejszy boom na bieganie, w połączeniu z kolejnymi sukcesami Justyny poprawił zimowe statystyki. Ci którzy pokochali bieganie po śniegu, przesiadają się teraz na nartorolki. Będzie lepiej, w to nie wątpię. Ale masowego sukcesu nie wróżę. Bez wsparcia mediów niewiele się zmieni. Ale czy to źle? Dzięki temu uprawiamy sport elitarny:) Na razie.

Z bieganiem i mediami to w dużej mierze było tak, że wielu dziennikarzy zakochało się w bieganiu, w tym kilku z Gazety Wyborczej. Do tego dochodzi Lis, Kurzajewski i inni. Oni chętnie dzielili się swoją pasją, albo pasję chcieli obrócić w pracę, aby w ich mediach zajmować się uprawianą dyscypliną.

Triathlon już nie jest tak szeroko promowany w mediach jak bieganie, mimo to bardzo dużo ludzi go uprawia. Dużo przynajmniej w porównaniu z biegówkami, czy nartorolkami.

W beiganiu i triathlonie jest jeszcze coś. To wyzwania. Teraz jest moda, aby zrobić coś, co jest dla wielu niewyobrażalne. Np. przebiec maraton, albo w triathlonie ukończyć Iron Mana. Taki cel motywuje. O ile w biegówkach jest Bieg Piastów i dystans 50 km, który na wielu wciaż robi wrażenie, to na nartorolkach nie znajdziesz takiego celu.

Ja mówię o celebrytach, bo gdyby celebryci wsiedli na nartorolki, media by ich pokazały. Czyli nartorolki znalazłyby się w mediach.

Michał Rolski napisał(a):


Może być jeszcze w drugą stronę. Nartorolkarz może zostać celebrytą.
Macie pomysły jak?

PS. dzisiejsze "gwiazdy" się tak zdewaluowały, że chyba nikt normalny nie chciałby zostać bohaterem tabloidów i brukowców. A poważne media? Trzeba by chyba uratować tonące dziecko nie zdejmując nartorolek - może wtedy byłby to temat dla mediów.

No tak. Wyprzedzamy nieco epokę, trendy. W sumie fajne to. Trochę mówi o ludziach. Bez wywyższania się. Nie wywyższa sie bowiem ktoś, kto zaliczał 60 km/tydzień biegiem na nogach lub biega ca 80 km na Skike. A tacy ludzie są.

Parę lat temu byłem relatywnie oryginalny bo biegałem: ludziska patrzyli ciekawi, obojętni lub z mieszanymi uczuciami. Czasem "doping" typu - co tak wolno....tempo! tempo! - to "kibic" w przerwie pomiędzy kolejnym sztachem tudzież łykiem browara.

Dziś jestem całkowicie przekonany, że miedzy bieganiem tradycyjnym a bieganiem na nartach/nartorolkach terenowych jest różnica podobna jak między faksem a e-mailem. Bieganie na nogach jawi mi się jako sport wysoce użyteczny, supertani i dostępny dla wszystkich - do momentu wynalezienia koła. Koło ma 15 cm średnicy, jest osadzone na aluminiowej szynie i napompowane. Tymczasem nawet lekarze sportowi nie znają wynalazku, o którym ćwierkają wróble i który można zobaczyć na YT. Nie wiem, ile jeszcze czasu musi minąć żeby ludzie zobaczyli, że nie warto przedwcześnie i bezsensowne zużywać ciała na takie aktywności jak klasyczne bieganie. Mówię to otwarcie jako były biegacz długodystansowy. Z drugiej strony to nie mój problem. Wiem, że jeszcze doczekam takiego dnia, kiedy 3/4 ludzi będzie posuwać na nartorolkach, zaś o 1/3 biegających tradycyjnie będą mówić szeptem: biedni ludzie, nie stać ich sprzęty...
Reasumując, Król nazywa się Eder. Król jest tylko jeden (i bynajmniej nie jest nagi )
Jestem winien temu gościowi naprawdę duże, pyszne piwo. Oczywiście po treningu.
Jeśli ktoś wskaże inny rodzaj aktywności, który jest tak wydajny/wymagający,, tak przyjemny i tak bezpieczny/łaskawy dla organizamu - jestem do dyspozycji.

Tymczasem dziś o 6.00 był trening w Wejherowie a wieczorem głowa już kombinuje w prastarym Kaliszu, jak i gdzie skorelować organizacyjnie z pracą kolejny bieg
Ciągle by się odpychało i odpychało...zna ktoś to uczucie?


Pozdrawiam

Hejka Hayclock,
podpisuję się dwiema łapami pod tym co napisałeś, myślałem że tylko ja ześwirowałem na punkcie skike. A rozwój tej aktywności sportowej widzę w różowych kolorach, w skike mogę pojechać prawie na każdą oby tylko twardą nawierzchnię. Super zabawa...